Het had zo mooi kunnen zijn, Polleur 15-08-2008.
Woensdag middag alvast twee van de vier honden gewassen,
de whippet teef Esmeralda en de Galgo teef Bella Donna voor de show in Polleur
Donderdag de andere twee gewassen de whippet reu Dannyboy en de Galgo reu Bayard.
De caravan in orde gemaakt en om 4 uur vertrokken voor
wat twee leuke dagen had moeten worden, ongeveer 18.30 was ik in Polleur en begon om de voortent te maken en alles klaar maken
voor de nacht. Om 23.00 uur de honden voor de nacht uitgelaten en om 23.30 gaan
slapen. Alles normaal de twee reuen in een bench in de voortent de twee teven binnen en zoals altijd Esmeralda dicht tegen
mij aan bijna in mijn slaapzak.
Om 04.00 uur s´nachts wordt ik wakker en merk dat Esmeralda
niet meer naast mij ligt, licht aan geen whippet te bekennen, roepen haalde ook al niets uit. Ze was niet in de caravan, niet
in de voortent, ze was weg.
Ik snel wat aangetrokken en naar buiten (hartstikke donker
dus) roepen rondlopen in het donker nogmaals roepen, geen reactie, blijven roepen,
maar het is daar zeer uitgestrekt ,veel bossen en veel hellingen en waar zou een hond naar toegaan. In ieder geval had het
geen zin in het donker te blijven dwalen, dus terug naar de caravan en gewacht tot het ochtendgloren,dan weer op pad maar
nergens was Esmeralda te bekennen en ook op roepen reageerde zij niet, ik hoopte nog maar dat als er meer mensen daar kwamen
met hun honden dat zij op het geblaf van de andere honden zou afkomen. S´Morgens nog met het thuisfront gebeld maar ik kon
het niet opbrengen om te zeggen dat Esmeralda weggelopen was, ik had nog hoop.
Toen de eerste mensen aankwamen gelijk melding gemaakt
er werd ook meteen de identificatiedienst gebeld voor het geval dat zij nog gevonden werd. Ik was ten einde raad wat moest
ik doen. Toch maar het thuisfront ingelicht mijn moeder was net als ik er helemaal kapot van, wat nu.
Een half uurtje later, het was toen al intussen een uur
of 9, de politie belt (in het Frans en dat versta ik zeer slecht en in deze situatie al helemaal niet) dus de telefoon aan
iemand gegeven die Frans en Nederlands spreekt. De politie wilde het signalement van Esmeralda weten en of zij een halsband
om had die informatie werd gegeven en er werd verteld waar wij ons bevonden, op welk terrein,
Om 09.30 kwam de politie ter plekke op het tentoonstellingsterrein
met de mededeling dat onze Esmeralda terecht was maar ze had een ongeluk veroorzaakt
met een motorrijder, Esmeralda was naar een dierenarts in Verviers gebracht en de motorrijder was licht gekwetst. Tranen van
geluk stroomde over mijn wangen maar dat ging al snel over in verdriet toen ik hoorde dat haar beide bekkens waren gebroken.
Na de afwikkeling met de politie ben ik met Devaux (Franstalige
die ook een beetje Engels praten)naar die dierenarts gereden om te zien hoe het met haar ging, dat was hartverscheurend zij
herkende mijn stem en ondanks de valium en de half narcose wou ze direct met mij mee maar zij kon niet opstaan wat haar danig
frustreerde. Het deed mij pijn om haar daar achter te laten maar dat was beter voor haar, zij kreeg ook nog een infuus en
ze lag onder een warmte lamp. Terug in Polleur werd er druk gepraat wat nu te doen, er was in Polleur een dierenarts die bekend
stond als de beste arts in de omgeving, of ik toestemming kon geven om haar daar te brengen, dit was een dierenarts die gespecialiseerd
was in gecompliceerde botbreuken en windhonden. ik had alles voor haar over als het maar goed kon komen. Dus zogezegd zo gedaan,
om 11.30 gingen wij Esmeralda ophalen in Verviers, achterin de auto op de bank ik er naast, Esmeralda leek heel tevreden dat
zij mee mocht en dat ik bij haar was. Vlak voor dat wij haar bij die andere dierenarts binnenbrachten lag zij heel even heel
zwaar te ademen daarna stopte zij met ademhalen, alsof ze nu kon sterven want ik was toch bij haar, berusting? Ik gelijk gekeken
voor oogreactie maar die was er niet, snel naar binnen de dierenarts geeft nog hartmassage en beademing evenals 2 x een injectie
rechtstreeks in het hart maar dat alles mocht niet baten, na ongeveer 15 minuten moesten wij dan toch geloven dat Esmeralda
was heengegaan. Ik had het wel willen uitschreeuwen``WAAROM`` maar ik kon niets zeggen laat staan roepen of schreeuwen daar
waren alleen maar tranen. De dierenarts daar vertelde mij dat er waarschijnlijk botsplinters in de bloedbaan gekomen waren
maar bij later navragen bij mijn eigen dierenarts zou het eerder een gescheurde milt of lever zijn.
Terug in Polleur op de show daar hadden zij de keuring
van de Galgo´s verzet tot voor de whippets die als laatste gekeurd werden. Ik had niet echt veel animo om de andere honden
nog te showen maar ja ik was daar toch en kreeg heel veel medewerking en medeleven van alle aanwezige die door de Devaux op de hoogte gebracht waren van het hele gebeuren. Dus zonder de honden optimaal in showconditie
te brengen zijn zij toch gekeurd met best wel een goed resultaat, wat maar een kleine pleister is op de wonde.
Na dat alles weer opgeruimd was begonnen aan de terugreis
dan had ik mijn gedachte even ergens anders, thuis aangekomen het hele verhaal verteld wat met veel tranen gepaard ging.
Nu daags daarna heb ik er nog steeds problemen mee vaak
lig ik in bed nog te huilen maar daar krijgen wij haar toch ook niet mee terug.
Achteraf misschien maar beter dat ze van boven hierover
hebben beslist, wat als zij dit doorstaan had, had zij dan nog wel een windhondwaardig bestaan gehad of was zij misschien
verlamd en dan moet je later alsnog een beslissing nemen dat wordt steeds moeilijker.
Remedie van dit trieste verhaal
Zeg nooit ``dit zal mij niet overkomen`` of ``dat doet
mijn hond nooit``
